Zgodnie z dewizą, że najlepszą obroną jest atak, przypuszczam go wobec tych, którzy zechcą wytknąć mi sprowadzanie rozważań felietonowych do poziomu kibla. Powiem więc tak: wprawdzie WC, w którym zdarza mi się dumać nad marnością świata starymi rurami stoi (sic!), to w porównaniu z zalewającym nas politycznym szambem i tak jest ono niczym pokój łaziebny z programu Doroty Szelągowskiej.
Tam nawet drażniące nozdrza zapachy muszą ustąpić aromatom świec dizajnerki, podczas gdy w życiu fundowanym nam przez rządzących co sprawa, to śmierdzi. Choćby ten fetor znad zatrutej Odry, przecież to nie były tylko skażone ryby, ale również – a może przede wszystkim – smrodliwy zaduch, w którym mnożą się ludzkie słabości. Kłamstwo i przeinaczenia, grzech zaniechania i bylejakości, rozplenione kolesiostwo i spychotechnika oraz wszechobecna, rażąca niekompetencja.
Już stawiając kropkę w powyższym akapicie zorientowałam się, że przytoczona wyliczanka dotyczy ludzkich przywar, ale ma też istotny walor. Taki paradoks! Jednak nie jest to, niestety, powód do dumy, gdyż walor ów to uniwersalność i, wypisz, wymaluj, pasuje do większości przedsięwzięć naszych, pożal się Boże, decydentów. Czy też raczej decydenta i jego teatrzyku marionetek, za których sznurki przez lata pociągał. Ale ostatnio zza kurtyny słychać pomruki niezadowolenia, wzajemne oskarżenia fruwają w powietrzu, a niektóre sznurki są napięte niczym cięciwa… Szykuje się bunt w teatrze lalek?
Póki co Nowogrodzka jeszcze rządzi. Jej gospodarz, reżyser sztuki, w której aktorów przytłaczają didaskalia, z lubością obserwuje skutki napuszczania jednej marionetki na drugą. A premier z wicepremierem sypią sobie miałem węglowym w oczy, bo na szczyty władzy trudno przebija się wiedza, że węgiel sprowadzany z „zamorskich krajów” jest fatalnej jakości. Chciałoby się cisnąć w osobnika z wrogiej frakcji groszkiem czy orzechem, lecz pocisków brak, bo składy węglowe świecą pustkami. Wojenki o przetrwanie i wpływy jednak nie bawią, gdy suweren nie ma czym palić w piecu. Na dziś musi mu wystarczyć ciepłe słowo zapewniających na wyprzódki, że węgiel będzie. Gdy dopłynie…
Zadumałam się nad tym, jak pokpiono u nas sprawę zaopatrzenia w węgiel. Skoro importowaliśmy go dużych ilościach z Rosji, a sankcje dostawy te ucięły, to jak tęgiej głowy trzeba, żeby przewidzieć, że węgla zabraknie? Zadanie, które rozwiąże każdy uczeń szkoły podstawowej, okazało się za trudne dla wybrańców narodu! Niewiarygodne, a jednak prawdziwe. Ale wybrańcy może nie błyskotliwi, to sprytu im nie brakuje. I wymyślili.
Inicjatywę firmuje wicepremier Sasin, kwintesencja „imposybilizmu”, z którym walczyć chciał prezes. A u wice – co pomysł, to niewypał! Ten budzi na ogół zdumienie: pomimo dużej sieci składów węgla z odpowiednią infrastrukturą, Jacek Sasin apeluje, by dystrybucją najbardziej pożądanego opału zajęły się samorządy. Jeśli odmówią, bo mają wątpliwości prawne, a na stanie jedynie taczkę, zostaną odsądzone od czci i wiary, gdyż nie pomogły mieszkańcom w potrzebie. Samorządowcy protestują przeciw zrzucaniu na ich barki zadań, które do nich nie należą. A że budżety już im okrojono, chcą wiedzieć kto sfinansuje skomplikowaną logistykę tego przedsięwzięcia.
Na razie jesień nie straszy chłodem, przeciąg idzie z ław rządowych, lodowaty mix ignorancji i bezkarności. Niby to wiem, a grzeszę myślą, która dopadła mnie w łazience, gdzie muszę spuścić sporo zimnej wody, by doczekać tej ciepłej. Więc może i w wymiarze państwowym trzeba zmarznąć, by potem cieszyć się ciepłem? I zostałabym, niczym z ręką w nocniku, z tym pochopnym i głupawym wnioskiem, gdyby nie mądrość z rolki papieru toaletowego! Znalazłam tam hasło „Don`t hurry, be happy”, co odczytuję tak: Nie spiesz się obywatelu z rozgrzeszaniem rządzących i nie tłumacz ich aberracji swoją, jeszcze większą. Skup się na przygotowaniu zmiany warty po wyborach, a znajdziesz ukojenie.
