Jedną z moich ulubionych lektur jest bajka Wandy Chotomskiej „Moja babcia gra na trąbie”. Od czasu, gdy jej druk w 1988 r. zablokowała bydgoskiemu Wydawnictwu Pomorze miejscowa cenzura. Tak władze bały się potęgi śmiechu, mimo że Okrągły Stół był już blisko. Bajka opowiada, jak do pełnego wesołych mieszkańców miasta przybył król Ponurak ze świtą i zaczął ich gnębić. Do czasu, gdy pewna babcia zaczęła wesoło grać na trąbie. Wtedy huragan śmiechu gnębionych wywiał tyrana z miasta.
Śmiech to potężna broń w walce politycznej. W dodatku dostępna bez zezwolenia. Dobrze użyta może zadawać śmiertelne ciosy. Nic bardziej nie wkurza autorytarnej władzy, niż śmiech i radość, jaką obrońcy pokoju i demokracji dzielą się na demonstracjach i – przede wszystkim – w internecie. Śmiech i ironia tym bardziej odsłaniają prawdę, im bardziej władza osuwa się w kłamstwo lub, co gorsza, w zbrodnie jak Putin.
Rosyjski satrapa od początku swoich rządów jest wdzięcznym obiektem dla prześmiewców i ironistów. Gdy tylko pojawiał się w roli pilota myśliwca, judoki rzucającego przeciwników na matę, myśliwego polującego na tygrysa ujgurskiego i wielu innych, internet aż kipiał od szyderczych memów. Najbardziej spektakularną akcję publicznego ośmieszenia Putina przeprowadziły 21 lutego 2012 r. członkinie feministycznej grupy Pussy Riot. Weszły do prawie pustego soboru Chrystusa Zbawiciela w Moskwie i przed ikonostasem wykonały piosenkę „Bogurodzico przegoń Putina”. Zapłaciły za to dwoma latami w kolonii karnej, ale zdobyły sławę w sieci.
Inwazją na Ukrainę, pomijając jej okropności, Putin ośmieszył się sam w oczach światowej opinii publicznej swoimi „osiągnięciami”. Udało mu się mianowicie: zjednoczyć Ukrainę i dozbroić ją sprzętem z Zachodu; zjednoczyć Zachód do stopnia nie spotykanego od końca II wojny światowej; wzmocnić wschodnią flankę NATO; zrobić komika mężem stanu i bohaterem Europy; wyrzucić Rosję praktycznie ze wszystkich rozgrywek sportowych; zamknąć własną giełdę i Nord Stream 2; wyrzucić własny kraj z systemu SWIFT; zamrozić konta swoje i oligarchów; sprawić, że Szwajcaria chce porzucić neutralność, a Szwecja i Finlandia myślą o wstąpieniu do NATO; spowodować, że w TVP i TVN24 leci to samo.
Po ataku na Ukrainę zaczęto putinowską Rosję ośmieszać w niektórych miastach na świecie. Gdy tylko obrońcy Wyspy Węży odpowiedzieli agresorom: ruskij wojennyj korabl idi nachuj, nazwę ulicy Ruskiej w Pradze zmieniono na Jdi do prdele, co po czesku oznacza dokładnie to samo. Przy wielu ukraińskich szosach niebieskie znaki informacyjne zostały zastąpione tablicami tegoż koloru, z tym samym napisem. Ulica w Ottawie, przy której mieści się ambasada Rosji, ma zostać Bulwarem Zelenskiego. Oczywiście powinno to zostać zamieszczone na wizytówkach i listownikach dyplomatów. W Waszyngtonie aktywiści postawili przed ambasadą Rosji znak drogowy „Droga prezydenta Zelenskiego”. Władze Wilna postanowiły nazwać jedną z uliczek, która znajduje się koło rosyjskiej ambasady, ulicą Bohaterów Ukrainy. Władze wielu innych miast też mają takie plany.
Internauci szydzą z Putina na potęgę. Padają określenia: Putler, Putssollini, Put Laden, Putinienka, Puttan (we włoskim puttana to ku…a, a w hiszpańskim dziwka), Putas. Sieć podbił filmik z załogą rosyjskiego czołgu, która udała się do….posterunku ukraińskiej policji prosić o paliwo do czołgu, bo się skończyło oraz drugi, z wrogim czołgiem bez załogi holowanym przez ukraiński traktor. Graficzne memy najczęściej przedstawiają Putina jako karykaturę Hitlera.
Nie wiadomo, ile z tych szyderstw trafia do Putina i czy Władimir Hitlerowicz – jak nazywają go niektórzy kpiarze – surfuje w internecie. Wiadomo natomiast, że w Rosji nie pojawi się babcia, która zagra Rosjanom na trąbie, aby ich huraganowy śmiech zmiótł tyrana co najmniej do Międzynarodowego Trybunału Karnego w Hadze. A jeżeli jednak się pojawi, natychmiast zostanie zastrzelona albo trafi do gułagu.
JERZY LISIECKI
