Chwilami mam wrażenie, jakby nie do wszystkich dotarło, że jesteśmy już po wyborach parlamentarnych. Ustalmy zatem niepodważalne fakty: w wyborach, które odbyły się 15 października 2023 roku wygrało Prawo i Sprawiedliwość. Jednak to klasyczny przykład pyrrusowego zwycięstwa, de facto bowiem wygrana okazała się porażką. Swą demokratyczną większość znacznie wzmocnił Senat, natomiast w Sejmie wolą suwerena PiSowi przypadły tylko 194 mandaty. To nie daje mu większości, co przy braku zdolności koalicyjnych spycha partię do ław opozycji. Jednocześnie opuszczają je formacje skupione w trzech blokach opozycji demokratycznej, czyli: Koalicja Obywatelska, Nowa Lewica oraz Trzecia Droga (PSL i Polska 2050 Szymona Hołowni).
Ów triumwirat zgarnia 248 mandatów, a to daje bezpieczną większość i możliwość utworzenia koalicyjnego rządu. Demokratycznego i wyczekiwanego przez społeczeństwo obywatelskie ukształtowane w ulicznych protestach przeciwko autorytarnym zapędom Zjednoczonej Prawicy. Dzięki postawie wyborców, którzy tłumnie ruszyli do urn (niemal 75%!) za odsunięciem „tłustych kotów od kuwet” opowiedziało się ponad 11,5 miliona Polek i Polaków. Z przewagą tych pierwszych, bo kolejnym fenomenem minionych wyborów okrzyknięto nienotowany dotąd duży udział kobiet oraz ludzi młodych! I tu aż się prosi o analizę wyjątkowej kobiecej i młodzieżowej aktywności, zostawiam to jednak politologom i socjologom. Bo, przyznaję szczerze, wszystkie powyższe informacje, dla wielu tak oczywiste, przytoczyłam jedynie z … troski o pana prezydenta.
Jakżeż mogę się nie martwić, gdy głowa państwa tak wyraźnie wykazuje, że nie ma głowy do matematyki?! A głowa to, że tak powiem, dojrzała, co podkreślam nie bez kozery. Zdradzę bowiem, że moja 9-letnia wnuczka jest właśnie na etapie zapisywania zeszytu w kratkę znakami większości i mniejszości. I choć „matma” to nie jej ulubiony przedmiot, już wie, że liczba 100 jest większa od 89, bo ten kto ma 100 sztuk przysmaku na patyku jest wygrany wobec nieszczęśnika, który ma tylko 89 lizaków. Takie i podobne zadania rozwiązują uczniowie 3 klasy szkoły podstawowej, powinni więc umieć ocenić, że 248 jest większe od 194.
Tymczasem pan prezydent najwyraźniej ma z tym trudności, skoro postawił między tymi liczbami znak równości. Odbywszy spotkania z przedstawicielami wszystkich partii wchodzących do Sejmu obwieścił, że nie może – póki co – wskazać polityka, któremu powierzyłby misję utworzenia rządu. Zdaniem Andrzeja Dudy na placu boju jest dwóch kandydatów dobrze rokujących i zapewniających, że dysponują konieczną większością: obecny premier Mateusz Morawiecki oraz lider koalicji demokratycznej Donald Tusk. Dziwne… Tusk stawia się u prezydenta z gotowym koalicyjnym projektem, za którym przemawia sejmowa arytmetyka. Natomiast Morawiecki reprezentuje obóz dotychczas rządzący, który nie dość, że jest zwaśniony wewnętrznie, to skłócony z całym światem nie ma gdzie szukać koalicjanta, stąd zerowe szanse na utworzenie rządu.
Pytam więc Andrzeja Dudę, w czym upatruje równość deklaracji obu kandydatów do teki nowego premiera? I nawet nie chodzi mi o to, że Mateusz Morawiecki ma na koncie 2 wyroki za kłamliwe wypowiedzi. Po prostu nie wierzę, że pan prezydent nie jest świadom konsekwencji powyborczego podziału mandatów! On doskonale wie, iż 248 jest większe od 194, choć w sieci hula drwiący z matematycznego talentu prezydenta mem, w myśl którego jego liczenie to „Dudawanie”. Co zatem? Czyżby, jak spekuluje wielu, pan Duda podjął z nami jakąś grę? Grę – pozwólcie, że zrymuję – w udawanie i manipulowanie… Grę na przeczekanie?
Niestety, wiele na to wskazuje. Bo Andrzej Duda po raz kolejny nie staje w roli prezydenta wszystkich Polaków i służy tylko jednej partii. A to nie wróży najlepiej nieuchronnej kohabitacji z rządem koalicji demokratycznej, którego powstania Zjednoczona Prawica boi się, jak diabeł święconej wody. I słusznie.
