Przepraszając stęsknionych (oby tacy się znaleźli!) Czytelników, chciałam napisać, że byłam na urlopie. Tylko czy emerytka może mieć urlop? Ja miałam i wypoczywałam nad polskim morzem, gdzie zabrałam laptop, a jakże! Chyba w charakterze turysty, bo sobie popodróżował. Potem spoczął dumnie na biurku hotelowym w sąsiedztwie równie zlekceważonego przeze mnie telewizora. Ku memu zdumieniu okazało się, że można żyć bez politycznych newsów, serfowania w sieci, a nawet bez pisania!
I przyznam, że to fajne życie. Aż zlękłam się czy ta komputerowo-telewizyjna abstynencja nie wejdzie mi w krew. By złagodzić szok ograniczeń poznawczych zajrzałam któregoś wieczoru do mailowej poczty, później obejrzałam triumf Igi Świątek. Było sprawiedliwie: po jednym odstępstwie na każdy sprzęt. A gdy znowu zostałam sama z myślami i kojącym widokiem morza, jaki miałam nie wstając z łóżka, znienacka dopadł mnie niepokój. Jakbym bała się, że z falami niemal wlewającymi się do pokoju odpłynie wszystko, co znam, co jest mi drogie. Że i po mnie zostanie tylko ślad na piasku, który rozpłynie się przy byle sztormie. Morze, które i koi, i niepokoi? Dziwna jest ludzka natura…
W powrocie do domu upatrywałam szansy powrotu do samej siebie. Bo sprzyja temu poruszanie się po obłaskawionym miejscu z ulubionym fotelem i przyjaznym lustrem, gdzie wiele czynności wykonuje się już mechanicznie, nie dzieląc włosa na czworo. Zaraz po wtaszczeniu do mieszkania licznych bagaży oraz laptopa – turysty, włączyłam więc TVN24. Lampka wina i papieros, z którym nie musiałam biegać na balkon dopełniły rytuału i pozostało dowiedzieć się, co mnie ominęło, gdy byłam na politycznym detoksie.
Widmo zimnych kaloryferów, galopujące ceny, inflacja… Chyba jestem na bieżąco, odetchnęłam z ulgą, choć perspektywa nie była różowa. I przebił ją melanż kolorystyczny „Czarno na białym” z reportażem Piotra Świerczka „Siła kłamstwa”. Że miał moc rażenia zaświadczają nerwowe ruchy twórców „religii smoleńskiej”. Najpierw szeregowy poseł Jarosław Kaczyński, jak zwykle „poza trybem”, wszedł na mównicę, by okrzyknąć opozycję agenturą Putinowską. Potem odbyła się kuriozalna konferencja prasowa z duetem Morawiecki&Kaczyński w rolach głównych. Chociaż nie, bo duet w tej roli obsadził „głównego gracza po stronie naszych politycznych konkurentów”, jak brzmiał przekaz dnia. Niewymieniony z nazwiska Donald Tusk w opinii obu panów pozostaje współwinnym zamachu na prezydenta Lecha Kaczyńskiego. Wszak jego działalność agenturalna na rzecz Rosji jest oczywistą oczywistością. I więcej – ten sam człowiek, zabiegający o najwyższe funkcje w unijnych strukturach, jawi się duetowi jednocześnie jako agent niemiecki.
I tak dalej – za bzdurą bzdura, a wszędzie agentura, że podsumuję konferencję, którą nawet mało zorientowany obserwator naszej sceny politycznej uzna za reaktywną wobec reportażu pokazującego, że tezę o zamachu zbudowano na kłamstwie. Taka reakcja to klasyk z PiS-owskiego arsenału, czyli odwracanie kota do góry ogonem. Z desperacją po tę broń sięga też Antoni Macierewicz twierdząc, że jeśli ktoś tu kłamie, to Piotr Świerczek! Dostało mu się za to, że obnażył wybiórcze traktowanie analiz amerykańskiego instytutu NIAR i ukrywanie tego, co przeczy bajdom o wybuchu.
Nie ma więc w raporcie podkomisji smoleńskiej m.in. wyników symulacji NIAR, które potwierdzają wpływ zderzenia samolotu z brzozą na przebieg katastrofy. A że są zbieżne z ustaleniami komisji Millera, tym gorzej dla prawdy! Co odkrywszy, jęłam snuć domysły, skąd to „uczulenie” na brzozę. I wyszło mi, że praprzyczyną może być piosenka telegrafistki Lidki: „To ja, to ja, to ja, słyszysz wołam ciebie, ja BRZOZA”. Utwór pochodzi z serialu „Czterej pancerni i pies” nakręconego w duchu słusznie minionej epoki. Chociaż film jest apoteozą polsko-radzieckiego braterstwa, wychowali się na nim również dzisiejsi prawdziwi patrioci. I trauma dzieciństwa trwa.
